Sizi dünyanın koşturmasından alıp, öteki coğrafyalara taşıyan ezgiler, ünlü Senfoni Şefi Aytuğ Ülgen’in idaresiyle zihninize ulaşıyor. Kazara diğer bir gezegene geldiğinizi zannediyorsunuz ki, bir bakıyorsunuz konserde sona gelinmiş. İşte bu türlü büyülü dakikaları yaşamanızı sağlayan Ülgen, müzisyenleri yaratıcı performanslar sunmaya yönelten biri için en güç hastalıklardan biriyle çaba ediyor. MS ile… 3 yıl evvel, tekrar bu türlü büyülü dakikaların yaşandığı bir konserde elleri titremeye başlamış. Sonra adeta orkestranın dümeni olan baton elinden düşmüş. Bu durum 1-2-3 kere yaşandığında ise, ‘bu işte bu tuhaflık var’ diyerek tabibin yolunu tutmuş.
Batonu birinci düşürmeye başladığında konsere iki batonla çıkmaya başladığını söyleyen Ülgen,“Biri düşerse başkasıyla devam ediyordum, piyanist arkadaşlar çabucak yere düşen batonu bana veriyorlardı. 3-5 düşme durumu olduktan sonra ‘neymiş benim meselem, hay Allah’ demeye başladım. Konser sırasında bazen zorlandığım anlar oluyor, bazen ayakta durmak istemiyorum. Tüm MS öyküm bu türlü başladı” dedi.
MS hastaları ortasında yaygın olarak kullanılan tabire dikkat çeken Ülgen, “Herkesin MS’i kendine diyoruz ya boşa değil. Benim hastalığım kas ağrıları, uyuşma, hissiz alanların ortaya çıkmasıyla başladı. Ağır bir hayatım vardı, daima uçaklara biniyor, konser veriyor, sağa sola gidip geliyordum. Yaşadığım süreci yorgunluk zannettim. Uzunca bir mühlet, ‘biraz dinlenebilsem geçecek aslında’ diyerek doktora gitmeyi de erteledim. Daha sonra dikkatli bir tabip arkadaşım tüm belirtileri birleştirip denetime gitmemi söyledi. Tüm tetkikleri yaptıktan sonra lezyonlar tespit edildi ve MS teşhisi konuldu”diye konuştu.
HAYATIMIN YARISINI ÇEKİP ALMAK ÜZERE..
Teşhisten sonra çok önemli bir depresyon süreci yaşadığını tabir eden Ülgen, “Orkestra şefliğiyle uğraşıyorum. Yıllarca uğraşıp, kasları eğiterek kazandığınız motor marifetleri müzik yaparken son derece kıymetli. Bu haber ise, tüm maharetlerin bir anda elinizden kayıp gitmek üzere olduğunu söylüyor. Yeterli, profesyonel bir müzisyen ortalama 20-25 yılda yetişiyor. Ben 40 küsür yaşındayım. Hayatımın yarısından birçoklarını müzikle geçirdim. Münasebetiyle bu haber, hayatımın yarısından birçoklarını çekip almak üzereydi aslında… 2-3 ay hakikaten önemli bir depresyon halindeydim. Haberi aldıktan sonra aileme, dostlarıma da söyleyemedim. Bu durumla evvel kendim başa çıkmalıydım ki, onlara da hazmedebilecekleri biçimde söyleyebilmeliydim. Açıkçası, ‘Ah, canım yazık’ denmesini istemiyordum, zira ben ‘ah canım yazık’ biri değildim. Ayaktayım, hala işimi gücümü görebiliyorum. Sonra kendime bakıp, ‘hadi bu işi ele alalım’ dedim. ‘Umutlu olacağız, güzel tabiplerimiz var benimle ilgileniyorlar, ellerinden gelenleri yapıyorlar. Oluşturulan programın dışına çıkmayacağım. Beslenme, spor üzere günlük aktivite olarak ne yapmam gerekiyorsa onları yapacağım. Etrafımızda esasen çok makûs şeyler var, bunlara bakmayarak yaşamak da mümkün. Hepsini üstlenmek zorunda değiliz. Dünyanın tüm acılarını sırtlanamayız, bizim de kalbimiz ve kendimize karşı sorumluluklarımız var. Evvel kendimiz uygun olacağız ki, dünyaya faydamız olsun.’ İşte bu kanılar, bana bir kesim yeterli geldi. Yanlış anlaşılmak istemem, fikrim bu dünyaya karşı umursamaz olmak değil. Tam karşıtı, kendimle ilgilenerek, kendime uygun bakarak dünyaya daha fazla faydamız olabilsin fikriydi. Bu hastalık, bana dünyaya dair yeni bir bakış açısı geliştirme fırsatı verdi. Üzgün, kırgın, isyan ediyor değilim, tam bilakis çok müteşekkirim. MS bana kendimi tekrar tanıma, yine tanımlama, dünyayı manaya ve bu dünyadaki fonksiyonumu tekrar sorgulayarak ayakları yere basan bir misyon keşfetme imkanı sağladı” tabirlerini kullandı.
KONSERLERİN TAMAMINI İPTAL ETTİ
Hekimin tedavi sürecinde konser takvimini azalt istikametinde telkinde bulunduğunu tabir eden Ülgen, “Yılda ortalama 150-180 konser veriyorum, yani bu aşağı üst 2-3 günde bir konser demek. Bazen üst üste her gün oluyor, bazen konser ortaları bir kesim açılıyor, ancak sonuçta program çok ağırdı. Dünyayı geziyordum, aklınıza gelebilecek her yere gidip geliyordum. Tabibim, ‘Programınızı azaltacaksınız, bu yoğunlukla olmaz bu işler’ dedi. Kabul ettim, birinci yaptığım o dönem konserlerin tamamını iptal etmek oldu. Aşikâr başlı birkaç tane yapmak durumunda olduğum konserler kaldı. Hekimim, ‘İdeal bir sayıyı belirleyelim ve onun üstüne çıkmayalım. Kendinizi yorgun hissetmeyeceğiniz konser sayısını ülkü olandır’ dedi. En sonunda ayda en fazla 2 konser yapılabileceğine karar verdik. Artık, o sonlara bile yaklaşmıyorum doğrusu, bestecilikle uğraşıyorum, operalar, senfoniler yazıyorum” diye anlattı.
MS BENİM İÇİN ÇOK UYGUN OLDU
Sanatkarlar en kıymetli eserlerini depresyonun dibindeyken ortaya koyduklarını söyleyen Ülgen, “Her hoş iş, ‘bırakıyorum bu işleri’ diyerek yazılıyor lakin bırakmak ne mümkün. Çok daha fazlasını, çok daha düzgününü yapıyorsunuz, günün sonunda her düşüş daha yükseğe sıçramayla sonuçlanıyor. Ben de bırakmayı düşündüm. Bırakmadan da var olunabiliyor. Müzik yer yüzünde yapılacak tek seçenek değil. Bir sürü diğer şeyle var olabilirim hayatta. MS’e bunun için müteşekkirim. Hastalıktan evvel farkındaydım lakin MS sayesinde, bu giderse şayet elimden, öteki şeyler de var diye düşündüm. 7 lisan biliyorum çeviri yapabilirim, bestecilik yapabilirim. Bunun için kağıt kalem kâfi. En makus ihtimalle kağıt kalem kullanamayacak hale gelirsem, birisine söylerim muharrir benim için. Buna benzeri yeni prosedürler keşfettim, bu sayede artık ayaklarım yere daha sağlam basıyor. İhtimallerin aslında ne kadar geniş olduğunu fark ettim. Bazen başımızdan geçen bu türlü vahim şeyler ya da ağır tecrübeler, bize daha evvel hiç farkında olmadığımız dünyaların ve fikirlerin kapısını aralıyor. Bu bakımdan MS, benim için çok düzgün oldu” dedi.
MS teşhisi konan genç- yaşlı pek çok bireye seslenen Ülgen, “Umutsuzluğa kapılmayacağız, birbirimize sarılarak tüm zorlukların üstesinden geleceğiz. Bu hastalıkla karşılaşan insanlara en büyük tavsiyem, depresyona girmeye sahiden gerek yok. Lakin illa girmek isterseniz çabucak girin ve çıkın. Bu hastalık her şeyin bitmesi, yolun sonu, hayatın sona ermesi tükenip bitmek, mahvolmak manasına gelmiyor. Tam aksine çok daha öbür, daha büyük, daha yaratıcı manaları olan bir hastalık. Bir öbür kıymetli konu, hekimlerin protokollerine sonuna kadar uymak gerekiyor. Siz kendiniz için birincisiniz lakin onlar için birinci değilsiniz. Sizler üzere çok fazla beşerle karşılaşıyorlar, kendi alanlarını çok yakından takip ediyorlar. Münasebetiyle durumunuzu kolaylaştırmak, hayat kalitenizi artırmak için de ellerinden ne geliyorsa yapıyorlar. O protokollerin dışına çıkmadan yaşamak uzun mühlet ömür kalitesinin bozulmadan yaşayabilmek manasına da geliyor. En az bunun kadar kıymetli bir başka şey gerilim, mutsuzluk, ümitsizlikten olabildiği kadar kaçmak” diye anlattı.
